Ko Un (born 1933) is a South Korean poet known for his role in the campaign for Korean democracy.
Life
Ko Un was born Ko Untae in 1933 to a peasant family living in Gunsan, North Jeolla Province. When he was 12, he discovered the poems of Han Ha-un, a nomadic Korean poet with leprosy, and was so impressed that he began writing himself.
A teenager when the Korean War broke out in 1950, Ko was forced to work as a grave digger. He became so traumatized that he poured acid into his ear to shut out the war’s noise, leaving him deaf in one ear. In 1952 Ko decided to become a Buddhist monk. After a decade of this life, during which he published his first collection of poems in 1960, Piangamseong (피안감성 Otherworld Sensibility), and his first novel in 1961, Pianaeng (피안앵 Cherry Tree in Another World), he returned to lay life. Dependent on alcohol and not at peace, he attempted to poison himself in 1970.
By chance, however, Ko read about Jeon Tae-il, a young textile worker who set himself alight during a demonstration in support of workers' rights. Inspired, Ko turned to social activism. After the South Korean government adopted the Yusin Constitution in 1972, he became very active in the democracy movement and was imprisoned three times. In May 1980, during the coup d'état led by Chun Doo-hwan, Ko was accused of treason and sentenced to twenty years' imprisonment, although he was released in August 1982 as part of a general pardon.
Ko devoted his energies to a prolific writing career but remained as active an organizer as ever. In 2000 he visited North Korea as one of the special delegates for the Inter-Korean summit which inspired his volume of poems Namgwa buk (남과 북 South and North). In the years since then he has made many other visits to North Korea. From 2008 to 2018, he served as an endowed chair at Dankook University.
Writing
Ko began publishing in 1958. He has authored some 155 volumes, including many volumes of poetry, several works of fiction, autobiography, drama, essays, travel books, and translations from classical Chinese. As well as many of his works in English translation, he has also been translated into some dozen other languages.
Poetry
Ko’s poems range from quiet imagistic reflections to the epigrammatic pieces in Sunganui kkot (순간의 꽃 Flowers of a Moment) with their haiku-like juxtapositions.
Other works, however, are huge, like the seven-volume epic of the Korean independence movement under Japanese rule, Paektusan (백두산 Paektu Mountain). There is also the monumental 30-volume Maninbo (만인보 Ten Thousand Lives). This was written over the years 1983-2010 to fulfill a vow made by Ko Un during his final imprisonment, when he was expecting to be executed. If he lived, he swore that every person he had ever met would be remembered with a poem. Speaking of his feelings at surviving the Korean War, when so many he knew had not, he has stated that “I'm inhabited by a lament for the dead. I have this calling to bring back to life all those who have died….I bear the dead within me still, and they write through me.” [1] The style is documentary but often leads to a thoughtful ending.
Novels
Many of Ko Un’s novels relate to Seon (Korean Zen) Buddhism and the spiritual life. They include Hwaeomgyeong (화엄경 Little Pilgrim), based on the Avatamsaka Sutra, which concerns a boy’s training under a succession of Buddhist Masters. Seon (선 Seon) uses saga form to tell the history of the school’s Masters in China and Korean. Sumisan (수미산 Sumi Mountain) deals with the persecution of Buddhism during the 18th century under the Confucian Joseon Dynasty, as well as the karmic links created between individuals in their former lives.
References
[1] Quoted in The Guardian, 8 November, 2012
Er war in seiner Jugend zehn Jahre buddhistischer Mönch und hatte in den 1980er Jahren wegen seines politischen Engagements in seiner Heimat unter staatlichen Repressionen zu leiden. Im Laufe seines Lebens veröffentlichte er mehr als 130 Bücher: Gedichtbände, Romane, Essays, Kritiken und Übersetzungen.
Als Ko Un geboren wurde, war sein Land von Japan besetzt und er erhielt eine vom japanischen Schulsystem geprägte Bildung. Er war ein begabter Schüler und wurde früh von chinesischer Poesie und Arbeiten wichtiger Dichter wie Han Ha-un beeinflusst, der in Korea als „Leprapoet“ bekannt ist. Mit 17 unterrichtete Ko an einer Mittelschule in seinem Heimatdorf Koreanisch und Kunst, als 1950 der Koreakrieg ausbrach. Traumatische Erlebnisse während der Einnahme seines Dorfes durch nordkoreanische und chinesische Soldaten und nach dem Zwangsdienst in der nordkoreanischen Volksarmee führten zum psychischen Zusammenbruch und Suizidversuch; 1952 floh Ko in ein abgelegenes buddhistisches Bergkloster, wo er Ruhe und Genesung fand.
Ko erlernte die Zen-Meditation und reiste zusammen mit seinem Lehrer Hyobong als Bettelmönch durch ganz Korea. Er stieg in der Klosterhierarchie auf und wurde Klostervorsteher und Mitglied im Zentralkomitee der Nationalen Vereinigung der buddhistischen Mönche; zusammen mit einem weiteren Mönch gründete Ko 1957 die Buddhistische Zeitung, in der einige seiner Gedichte und Essays erschienen. Ein Jahr darauf, 1958, erschien auf Empfehlung des bekannten Dichters Cho Chi-hun sein Gedicht Tuberkulose in der Zeitschrift Moderne Poesie – der Beginn seiner dichterischen Karriere, die 1960 durch einen ersten eigenen Lyrikband fortgesetzt wurde.
1960 gab es erneut einen Wandel im Leben Kos und seines Landes: Studentenproteste gegen vermutete Wahlmanipulationen des Präsidenten Rhee Syng-man endeten in blutigen Unruhen und dem Exil des Präsidenten. Ko Uns Gedichte fanden immer mehr Anhänger, einige avancierten zu Widerstandhymnen. 1962 entschied sich Ko, sein Mönchsleben aufzugeben, ein öffentliches Austrittsmanifest erschien in der Tageszeitung Hankook Ilbo. Als Gründe werden sowohl seine Enttäuschung über klösterliche Strukturen als auch der Wunsch, sich ganz dem Dichterleben und der „Welt draußen“ zu widmen, genannt.
Ko zog auf die Insel Jeju, gründete eine gemeinnützige Schule für sozial benachteiligte Kinder und veröffentlichte 1966 einen zweiten Gedichtband. Noch vor seiner Rückkehr nach Seoul 1967 begann eine Phase voller Selbstzweifel und Alkoholsucht; nach Kos eigenen Angaben wurde sie durch die Lektüre von Michail Scholochows Roman Der stille Don ausgelöst, der damals gerade in japanischer Sprache erschienen war. In Seoul schrieb er zwar zahlreiche Gedichte, verfiel jedoch zusehends; seine Krise kulminierte 1970 in einem weiteren Suizidversuch und einem dreißigstündigen Koma.
Ein Ausweg aus dem Tief kam 1973, als Ko eine führende Rolle in der koreanischen Demokratiebewegung übernahm. Unter Präsident Park Chung-hee hatte das Land erneut unter Diktatur und Menschenrechtsverletzungen zu leiden. Als erster Generalsekretär der 1974 gegründeten Schriftstellervereinigung und Schlüsselfigur der Menschenrechtsbewegung geriet Ko in den Fokus des Geheimdienstes KCIA, wurde verfolgt, mehrfach inhaftiert und gefoltert. Sein dichterisches Werk aus dieser Zeit ist überaus umfangreich.
Nach dem tödlichen Mordanschlag auf Park Chung-hee im Oktober 1979 wählte man Ko zum Vorsitzenden eine nationalen Vereinigung für Einheit. Während einer Folterung wurde ihm das Trommelfell zerstört. Im Mai 1980 wurde der Dichter wegen Hochverrats angeklagt, vor ein Kriegsgericht gestellt und zu lebenslanger Haft verurteilt. Aufgrund einer Generalamnestie konnte er 1982 aus dem Gefängnis entlassen werden, man stellte ihn jedoch stattdessen unter Hausarrest. 1983 heiratete er im Alter von beinahe 50 Jahren die Englischlehrerin Lee Sang-wha; 1985 wurde ihre Tochter Cha-ryong geboren.
Die achtziger Jahre waren für den Dichter trotz aller Repressionen voller Schaffenskraft. Seine Gefängniszeit inspirierte ihn zu dem epischen Zyklus Maninbo (Zehntausend Leben). Vor allem aber nach seinem Rückzug ins Familienleben seit 1984 veröffentlichte er zahlreiche Gedichte, Romane, Übersetzungen, Essays und Kritiken, von denen viele in die wichtigsten asiatischen und europäischen Sprachen übersetzt wurden. 1989 wurde Ko erneut verhaftet. Mit Beginn der neunziger Jahre wurde Ko Vorsitzender der nationalen Künstlervereinigung und des Schriftstellerverbands. Seit 1994 unterrichtete er Aufbaustudiengänge an der Kyonggi-Universität in Seoul.
Im Jahr 1997 reiste Ko nach Tibet und verbrachte 40 Tage in der Bergwelt des Himalaya. Eine staatlich genehmigte Reise nach Nordkorea 1998 sowie ein einjähriger USA-Aufenthalt an der Harvard University schlossen sich 1998 an. Als Kim Dae-jung im Jahr 2000 im Rahmen der sogenannten Sonnenscheinpolitik als erster südkoreanischer Präsident zu Friedensgesprächen nach Nordkorea reiste, begleitete ihn Ko Un.
Auch im neuen Jahrtausend veröffentlichte Ko mehrere Gedichtbände. 2002, 2004, 2007 und 2010 wurde er als Anwärter für den Literaturnobelpreis gehandelt. In einem Gespräch mit der Korea Times spricht Ko über mögliche Gründe seiner Nichtberücksichtigung. Es könne, so mutmaßt er, eine Rolle gespielt haben, dass eine Übertragung seiner Texte ins Englische aufgrund der kulturellen Unterschiede nicht ohne Kompromisse möglich sei.[3]
Ko Un lebt seit 1982 im südkoreanischen Ansŏng.
Desde su debut literario en 1958 con los poemas "Tuberculosis" y "El mensaje de la noche de primavera" (Bombamui malsseum) en Poesía contemporánea, ha publicado numerosas recopilaciones de poemas, incluida Sensibilidad del nirvana (Piangamseong, 1960), Sol (Hae) y Aldea de una nueva lengua (Sin eoneoui maeul, 1967). Su primera poesía se basa en la confrontación desesperada y existencial con el sinsentido. Ko Un rescata la desesperanza de la vida absurda, y sus dificultades propias como poeta, hechizado por las omnipresentes sombras de la muerte que dominan la posibilidad de apreciar la vida. Pero el tema de la muerte en estas obras no basa en el miedo sino en la estética o en la indulgencia filosófica. Su poesía también está marcada por un lenguaje sentimental muy cultivado, que muestra destellos de la ansiedad del poeta.7
Los años setenta fueron un punto de cambio en la carrera del poeta, con la publicación de Tras ir al pueblo Munui (Munui maeure gaseo, 1974), Escalar una montaña (Ipsan, 1977) y Carretera de madrugada (Saebyeokgil, 1978). Aquí el poeta rechaza el disgusto y el vacío de sus dificultades personales anteriores y se enfrenta a las fuerzas de la historia y la realidad. Con un ojo crítico puesto en la sociedad contemporánea y un conocimiento profundo de la historia colectiva, el poeta escribe sobre la injusticia social y su propio deseo apasionado de luchar contra ella. Su poema "Flechas" (Hwasal), representativo de este periodo, muestra la base de su poesía en la lucidez de la realidad presente y la tragedia inherente en su sacrificio por la justicia.
La época de transición de su poesía corresponde a sus obras anteriores, que muestran la actitudad escéptica del poeta hacia la existencia, que después se transformó en un entendimiento de incertidumbre y duda. Su poesía evolucionó de nuevo después de sus experiencias en la década de 1980. Durante este periodo de cambios sociales, el poeta compuso dos poemas épicos, "Diez mil vidas" (Maninbo) y "Monte Baekdusan" (Baekdusan). En estas dos obras, retrata de forma imaginativa varios aspectos de la a veces trágica y desafiente realidad. El primero de estos poemas merece destacarse por su enorme alcance, que captura de forma eficaz la complejidad de la imaginación del poeta. Aquí Ko Un teje los colores y contornos de la vida de las personas, rechazando restricciones espaciales y temporales, y a través de la repetición y los efectos de capas, hace que la belleza del poema resplandezca más de lo habitual. Si "Monte Baekdusan (Baekdusan) es una obra narrativa sobre la fe en la historia, este poema es una obra de lenguaje emotivo que sintetiza las realidades de la vida de la gente y profundiza y expande la conciencia histórica.
Ses premières œuvres se concentrent autour des notions de désespoir, de conflits existentiels vus sous l'angle du nihilisme. Il exprime à travers ses poèmes l’absurdité de l’existence, sa propre détresse, hanté par l'ombre de la mort qui en même temps sublime la vie. La mort n’est pourtant pas, dans son œuvre, dépeinte sous les traits de ce qui fait peur, mais sous les traits d'un attachement d’ordre philosophique à l’égard des éléments. Cette poésie est marquée par un lexique des sentiments extrêmement varié, par une sensibilité très prononcée, qui révèle aussi toute l'anxiété du poète.
Le milieu des années 1970 marque un tournant dans son style avec la publication notamment de « Sur la route du village Munui » (1974), « Grimpant la montagne » (1977) et « Route du Matin » (1978). L’écrivain dépeint ici le vide et le dégoût de ses tourments passés pour s’opposer au fil de l’histoire et à la dure réalité de son époque. En adoptant un regard critique sur l’évolution de la société coréenne tout en ayant une connaissance historique profonde, l’auteur évoque sa soif d’équité et de justice dans un pays alors sous la dictature. Son poème « Flèches », représentatif de cette période, reflète tous les sacrifices réalisés pour atteindre la justice sociale tout en dépeignant de manière très réaliste la situation du pays à l’époque. Ces poèmes engagés lui vaudront plusieurs fois la prison.
Durant les années 1980, période de grands bouleversements sociaux en Corée du Sud, il compose deux poèmes épiques « Notre Généalogie » et « La Montagne Baekdusan ». Dans ces deux œuvres, Ko dépeint avec toute son imagination les drames du quotidien et les défis auxquels sont confrontés chaque jour ses contemporains. La portée du premier poème est en tout point remarquable, notamment par sa capacité à capter toute la complexité de l’imagination. Il dépeint tel un tableau le quotidien de ses semblables, faisant éclater les repères de temps et d’espace. Dans la deuxième œuvre, il réalise davantage un travail narratif sur l’histoire tout en adoptant ce langage très sensible, sorte d’œuvre synthétique sur son écriture historique et sa volonté de dépeindre de manière la plus poétique le quotidien de ses semblables.
1933年、全羅北道群山（現群山市）に生まれる。群山中学校中退。1952年、慶尚南道の古刹海印寺に入山し、一超という法名を授かる。僧侶生活を送るなか、1958年に「肺結核｣を発表した。1960年、初の詩集「彼岸桜」を発表。直後に還俗し、本格的に作家活動を開始する。
創作活動の一方で社会活動にも参画し、朴正煕政権下の1970年代には、当時獄中にあった金芝河の救援活動を行うなど、民主化運動に取り組む中で複数回にわたって投獄され、拷問によって片耳の聴覚を失った（その後の手術により回復）。
1980年には金大中（当時は在野の民主化運動家）らとともに国家保安法違反で逮捕され、懲役10年の判決を受けた。1982年、刑の執行停止で出獄した後も韓国論壇を代表する存在として投獄中の作家や芸術家の釈放運動に取り組んだ。1988年、『創作と批評』誌の万海文学賞を受賞。現在まで南北朝鮮の作家や芸術家の交流に力を入れており、南北作家会談の代表団長も務めている。韓国芸術総合学校で教鞭もとる。
2000年6月の南北首脳会談の際には金大中大統領に同行し、南北両首脳の前で統一への思いを詠んだ詩を朗読した。2015年現在、詩作が27ヶ国語に翻訳されている[4]。
Ο Κο Ουν (γεν. 8 Ιανουαρίου 1933) είναι Κορεάτης ποιητής. Το οικογενειακό του όνομα είναι Κο. Ο Κο γεννήθηκε στη σημερινή Γκουνσάν στη Νότια Κορέα. Τραυματίστηκε σωματικά και ψυχικά κατά τον Κορεατικό πόλεμο κατά τον οποίο πέθαναν πολλοί συγγενείς και φίλοι του. Η ακοή του Κο έχει υποστεί βλάβες επειδή κατά τη διάρκεια μιας σοβαρής κρίσης την περίοδο εκείνη έριξε οξύ στα αυτιά του, και επιδεινώθηκε περαιτέρω μετά από αστυνομικό ξυλοδαρμό το 1979. Το 1952, πριν τελειώσει ο πόλεμος, ο Κο έγινε Βουδιστής μοναχός. Μετά από μια δεκαετία μοναστικής ζωής, αποφάσισε να επιστρέψει στην ενεργό, κοσμική ζωή το 1962 για να αφοσιωθεί στην ποίηση. Από το 1963 μέχρι το 1966 έζησε στη Τζετζούντο, όπου ίδρυσε ένα φιλανθρωπικό σχολείο, και μετά γύρισε στη Σεούλ. Η ζωή του στον έξω κόσμο δεν ήταν ήρεμη, και τραυματίστηκε αποπειράμενος να αυτοκτονήσει (για δεύτερη φορά) το 1970. Την περίοδο που η ΝοτιοΚορεάτικη κυβέρνηση επιχείρησε να χειραγωγήσει τη δημοκρατία προωθώντας το Σύνταγμα Γιουσίν στα τέλη του 1972, ο Κο δραστηριοποιήθηκε πολύ στο κίνημα για τη δημοκρατία και ηγήθηκε προσπαθειών για τη βελτίωση της πολιτικής κατάστασης στη Νότιο Κορέα, ενώ ταυτόχρονα ήταν πολυγραφότατος και στάλθηκε στη φυλακή τέσσερεις φορές (1974, 1979, 1980 και 1989). Τον Μάιο του 1980, κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος από τον Τσουν Ντοο-Χουαν, ο Κο κατηγορήθηκε για προδοσία και καταδικάστηκε σε 20χρονη φυλάκιση. Απελευθερώθηκε τον Αύγουστο του 1982 στα πλαίσια γενικής αμνηστίας. Μετά την απελευθέρωσή του, η ζωή του έγινε πιο ήρεμη. Εξέπληξε ωστόσο το ευρύ κοινό του αναθεωρώντας πολλά από τα πρωτύτερα εκδοθέντα έργα του. Ο Κο παντρεύτηκε τη Σανγκ-Γουά Λι στις 5 Μαΐου 1983, και μετακόμισε στην Ανσεόνγκ της επαρχίας Γκυεόντζι-ντο, όπου ζεί ακόμη. Ξανάρχισε να γράφει και ξεκίνησε να ταξιδεύει. Τα πολλά του ταξίδια του προσφέρουν υλικό για το σκελετό των ποιημάτων του.
고은(1933~)은 대한민국의 시인이다.
생애
고은은 1933년 전라북도 군산에서 태어났다. 본명은 고은태, 법명(法名)은 일초(一超)다. 군산중학교를 다니던 중 한국전쟁을 맞아 휴학했다. 1952년 입산하여 효봉선사의 상좌가 된 이래 10여 년 동안 수선(修禪)과 방랑생활을 했다.
조지훈 등의 추천으로 1958년 《현대시》에 〈폐결핵〉을 발표하며 작품 활동을 시작했다. 1960년 첫 시집 《피안감성(彼岸感性)》을 출간하였고, 1962년 환속(還俗)하여 시인으로, 독재시대에 맞서는 재야운동가로서 활동했다. 1974년 시집 《문의 마을에 가서》를 출판하며 시인으로서 자리매김하였다.
1970년대 이후 민주화운동에 적극 참여하면서 자유실천문인협의회 회장, 민주회복국민회의 중앙위원, 민족문학작가회의 회장, 민족예술인총연합회 의장 등을 역임했다. 미국 버클리대학, 하버드대학 등에서 시를 강의했고, 서울대학교 초빙교수를 역임했으며, 단국대학교 석좌교수로 활동했다.
1986년 《세계의 문학》에 《만인보(萬人譜)》연재를 시작, 2010년에 연재를 종료한 후 전체 5권으로 출간되었다.
2018년 작가는 성추행으로 고소를 당했고 2019년 패소했다.
작품 세계
고은은 현실 참여의식과 역사의식을 시를 통하여 형상화했다. 그의 초기 시들은 허무의 정서에 바탕을 두고 생에 대한 절망을 노래했는데, 삶에 대한 의지보다는 죽음의 그림자가 드리워져 있다. 하지만 죽음은 두려움의 대상이기도 했지만 심미적인 대상으로 그려지기도 했다.
작가의 시 세계는 1970년대 중반에 발간된 《문의마을에 가서》(1974), 《입산》(1977) 등을 통해서 변화를 보인다. 이때 시적 자아는 자기혐오나 허무감을 떨쳐내고 역사와 현실로 관심을 확대한다. 동시대에 대한 비판적인 안목과 민중 중심의 역사관에 바탕을 둔 자기 인식을 통해 시인은 현재에 대한 투쟁의지를 드러내었다.
1980년 이후 작가의 시 세계는 새로운 경향을 나타낸다. 1980년 5월 광주민주화운동 이후에 경험한 투옥, 고문, 연금은 작가의 시에 큰 영향을 끼쳤고, 이 시기에 작가는 역사와 현실 참여를 작품의 주제로 삼았다. 연작시 《만인보》(1986~2010)와 장시 《백두산》(1987)이 그러한 작품이라고 할 수 있다. 이들 작품은 시인의 상상력을 통해 현실의 다면성을 그려내려는 시도라고 보인다.
특히 연작시 《만인보》는 그 규모의 방대함과 시적 상상력의 포괄성이 돋보이는 작품이다. 민족의 삶의 모습을 시간과 공간의 제약 없이, 반복과 중첩을 통해 엮어내었다. 《백두산》이 역사에 대한 신념을 서사적으로 구성한 것이라면, 《만인보》는 민족의 삶과 그 진실을 서정적인 언어로 통합시켜 놓은 작품이라고 할 수 있다.
1986년부터 2010년까지 25년에 걸쳐 연재한 연작시 《만인보》는 총 작품 수 4001편으로, 작품에 등장한 인물은 5600여명에 이른다. 작품은 1950년대의 간난(艱難)한 사람들, 식민지시대를 거쳐 해방공간과 한국전쟁 전후의 소용돌이에 휩쓸린 사람들 그리고 1970년대 이후 민중들의 고단한 삶과 역사에서 배제된 인물들을 작품의 주제로 삼았다.
《초혼》(2016)에서 시인은 과거와 현재와 미래의 삶을 아우르는 우주적 상상력과 세계의 본질에 대한 통찰을 담았다.
주요 작품
1) 전집
《고은전집》(전 38권), 김영사, 2002.
2) 시집
《피안감성》, 청우, 1960.
《해변의 운문집》, 신구문화사, 1966.
《신 / 언어 최후의 마을》, 인무서점, 1967.
《세노야 세노야》신진문화사, 1970.
《문의 마을에 가서》, 민음사, 1974.
《부활》, 민음사, 1975.
《입산》, 민음사, 1977.
《새벽 길》, 창비, 1978.
《조국의 별》, 창비, 1984.
《지상의 너와 나》, 동광출판사, 1985.
《가야 할 사람》, 전예원, 1987.
《전원시편》, 민음사, 1987.
《너와 나의 황토》, 고려원, 1987.
《백두산》, 창비, 1987.
《네 눈동자》, 창비, 1988.
《잎은 피어 청산이 되네》, 고려원, 1988.
《그 날의 대행진》, 전예원, 1988.
《만인보》(전 5권), 창비, 2010
《독도》, 창비, 1995.
《허공》 (창비, 2008)
《내 변방은 어디 갔나》, 창비, 2011.
《초혼》, 창비, 2016.
《어느 날》, 발견, 2017.
3) 소설집
《어떤 소년》, 창작예술사, 1984.
4) 장편소설
《피안앵》, 아문각, 1962.
《어린 나그네》, 예문관, 1974.
《일식(日食)》, 예문관, 1974.
《밤 주막》, 세종출판공사, 1977.
《산산이 부서진 이름》, 한국문학사, 1977
《떠도는 사람》, 한진출판사, 1978.
《산 넘어 산 넘어 벅찬 아픔이거라》, 은애, 1980.
5) 기타
《이상평전》, 민음사, 1974.
《한용운 평전》, 민음사, 1975.
《한국의 지식인》, 삼중당, 1976.
수상 내역
1974년 제1회 한국문학상
1989년 만해문학상
1991년 중앙문예대상
1994년 대산문학상(1994),
1998년 만해대상문학부문상
1999년 불교문학상
2004년 단재상
2007년 제5회 영랑문학상
2008년 대한민국예술원상
2005년 비에른손 문학훈장(노르웨이)
2006년 시카다문학상(스웨덴)
2008년 그리핀 시인상 평생공로상(캐나다)
2011년 아메리카어워드(미국)
